Ściana jednowarstwowa

Ściana jednowarstwowa to najstarsze rozwiązanie stosowane do wznoszenia budynków i budowli mieszkalnych. Obecnie przy wysokich wymaganiach izolacyjności termicznej i pomimo stałego rozwoju systemów dociepleń budynków, ściana jednowarstwowa wciąż pozostaje rozsądną alternatywą dla ścian warstwowych, pozwalając wznosić domy szybciej i taniej.

Historia ściany jednowarstwowej

Przez tysiące lat, niezależnie czy budulcem było drewno, kamień, glina czy później pełna cegła ceramiczna, przegrody ścienne wznoszono wyłącznie z jednego materiału. Z końcem XIX w. - wraz z coraz szybszym rozwojem nauki i techniki - zaczęto produkować kolejne, coraz bardziej „nowoczesne” materiały ścienne – bloki wapienno-piaskowe, bloczki z betonu komórkowego, czy później ceramikę poryzowaną.

W drugiej połowie XX w. - w wyniku kryzysu energetycznego - nastąpił rozwój innych sposobów budowania. Zaczęto zwracać większą uwagę na ochronę strat energii w budownictwie, największym problemem przy ścianach jednowarstwowych była bowiem słaba izolacyjność cieplna. Aby poprawić ten parametr, zaczęto najpierw budować ściany dwuwarstwowe z pustką powietrzną, a później dodawać warstwy materiałów izolacyjnych ze styropianu i wełny mineralnej.

W Polsce na problem odpowiedniej izolacyjności termicznej ścian zaczęto zwracać uwagę od roku 1982, kiedy wprowadzono normę PN-82/B-02020. Wedle wytycznych, współczynnik przenikania ciepła k (obecnie U) ścian zewnętrznych nie mógł przekraczać wartości 0,75 W/m2K. Wcześniej, przez długi okres wartość maksymalna k wahała się w granicach 1,16-1,42. W 1991 roku zaostrzono wymaganie co do współczynnika przenikania ciepła do wartości 0,55-0,70 W/m2K w zależności od temperatur zewnętrznych.

Rosnąca świadomość co do udziału ilości energii zużywanej do ogrzewania i chłodzenia budynków w ogólnym rozrachunku zużycia energii spowodowała, że w 2002 roku ponownie zaostrzono wymagania co do izolacyjności termicznej ścian. Wprowadzono wówczas w życie Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich sytuowanie (dz. u. z dnia 15 czerwca 2002 r.). 'Normową' wartość 0,55 W/m2K, zastąpiono wartością 0,30 W/m2K dla ścian warstwowych z izolacją z materiału o współczynniku przewodzenia ciepła λ≤0,05 W/mK, oraz 0,50 W/m2K dla ścian pozostałych, w tym ścian jednowarstwowych.